25 Αυγούστου 2013

Αχ … Ευρώπη !


Αβάνα 15/8/2013

Η εμπειρία της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή μπριγάδα στην Κούβα με την προϋπόθεση του υποτυπώδους χειρισμού της γλώσσας (αγγλικά – ισπανικά), πέρα από την συμβίωση και την συναναστροφή επί 20 μέρες με ανθρώπους διαφορετικών χωρών και κουλτούρας, που την κάνει έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρουσα,  προσφέρεται και για κάτι ακόμα.
Να προσπαθήσεις να κατανοήσεις πως σκέφτονται, πως αντιλαμβάνονται τα ζητήματα του κινήματος και της επανάστασης στις διάφορες χώρες της Ευρώπης.  Γιατί όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες επέλεξαν να έρθουν στην άλλη άκρη του κόσμου για να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στην Κούβα, τους τοποθετεί στην αριστερά ή τουλάχιστον στον προοδευτικό χώρο, αν μη τι άλλο στη χώρα τους, και εξ αυτού μπορείς να βγάλεις και κάποια συμπεράσματα τηρώντας αναλογίες και κάνοντας αναγωγές για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι  στην  αντίστοιχη χώρα. 

Η μπριγάδα και τα 2 χρόνια που συμμετείχα ήταν κατά συντριπτική πλειοψηφία νεανική, δεν έλειψαν  βέβαια και οι μεγάλες και  μεσαίες ηλικίες. Το γεγονός αυτό  εξασφάλισε την ύπαρξη μιας μεγάλης γκάμας απόψεων που πολλοί θα χαρακτήριζαν ακραίες, εγώ θα τις έλεγα απλά ενδιαφέρουσες. Στην παρούσα ανάρτηση θα ασχοληθώ με  κάποιες απόψεις που κάποιοι θα τις χαρακτήριζαν απλά μετριοπαθείς και εκφράστηκαν στο περιθώριο των συζητήσεων  κυρίως από μπριγαδίστες που συμμετείχαν σε συλλογικούς φορείς (κόμματα, οργανώσεις, ομάδες) και θεωρώ ότι εκφράζουν  αντιπροσωπευτικότερα την «κοινή γνώμη» της χώρας τους, κάνοντας – υπενθυμίζω - τις αναγκαίες αναλογίες και αναγωγές.

Μια πρώτη διαπίστωση λοιπόν είναι ότι ειδικά για τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης ο στόχος της διάλυσης ή έστω αδυνατίσματος του  ιμπεριαλιστικού οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι έξω από  την πολιτική  οπτική τους.  Ακόμα χειρότερα, εκφράζοντας βασικά την ανησυχία για τα «κεκτημένα τους» (που για τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου είναι ήδη πρώην   κεκτημένα)  φαντασιώνονται την όποια επαναστατική διαδικασία  - κατά κανόνα κοινοβουλευτικά -  σε Ευρωπαϊκό ή και σε Παγκόσμιο επίπεδο, φθάνοντας στον παραλογισμό της θέσης ότι η διάλυση ή το αδυνάτισμα ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού (της Ευρωπαϊκής Ένωσης)  δεν βάλει ευθέως ή δεν αμφισβητεί τις βάσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Έτσι λοιπόν στην ΕΕ της καπιταλιστικής κρίσης  η θέση για αποδέσμευση των χωρών από την ΕΕ, ο στόχος για αδυνάτισμα “του δικού μας” ιμπεριαλιστικού οργανισμού έχει  μπει πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όπως ακριβώς στον Α παγκόσμιο πόλεμο η θέση για την υπεράσπιση “της δικής μας” πατρίδας σάρωσε την τότε σοσιαλδημοκρατία.    Διαπιστώνω κι εγώ λοιπόν, σαν Έλληνας κομμουνιστής του Ευρωπαϊκού Νότου με πολλά πρώην κεκτημένα, ότι αυτή η Ευρώπη  έχει σαπίσει και σαπίζει για δεύτερη φορά χωρίς δυνατότητα ανάνηψης. Ας μείνουμε όμως εδώ, γιατί αν το πάμε παρακάτω …

Θα μπορούσε όλα τα παραπάνω να είναι απλά ιδεοληψίες και θεωρητικές απόψεις ενώ στο ζήτημα της τακτικής (επί τω προκειμένω την αλληλεγγύη στην Κούβα) να έχουν όλοι την ίδια άποψη, έστω την επαναστατικά ρομαντική. Όπως γίνεται όμως πάντα, η τακτική δεν είναι άσχετη με την στρατηγική ή απλά η σκέψη επηρεάζει πάντα την δράση και το ανάποδο.

 Στο περιθώριο της συζήτησης των ψηφισμάτων της μπριγάδας – τα οποία εγκρίθηκαν τελικά ομόφωνα – εκφράστηκε από κάποιους μπριγαδίστες ο σκεπτικισμός ότι το κίνημα αλληλεγγύης για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών που κρατούνται στις ΗΠΑ ίσως εκφράζεται με μεγάλη μονομέρεια και θα έπρεπε να διευρυνθεί με αιτήματα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων σε κάθε χώρα.

Στην διαλυμένη κινηματικά Ευρώπη, που η κάθε χώρα αδυνατεί να αναπτύξει κίνημα αλληλεγγύης για την απελευθέρωση των δικών της πολιτικών κρατούμενων, εδώ,  στην μακρινή Καραϊβική, φαντάζει γοητευτικό να καβαλήσουμε το ρωμαλέο άλογο του κινήματος αλληλεγγύης για τους πέντε Κουβανούς και να του φορτώσουμε και τα δικά μας Ευρωπαϊκά αδιέξοδα!

Και όλα αυτά, υπό την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι η Κούβα «νερώνει το κρασί της» και εμείς οι Ευρωπαίοι οφείλουμε να την κρατήσουμε στον ίσιο δρόμο (αλήθεια ποιόν, τον δικό μας;). Επιτέλους, τι άλλο καλείται να πληρώσει αυτή η έρμη η Κούβα για την παγκόσμια επαναστατική διαδικασία;

Ο παραλογισμός του ενστικτώδους αυτού σκεπτικισμού, είναι ολοφάνερος. Ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης που θα ζητά π.χ την απελευθέρωση των ιρλανδών κρατούμενων του ΙRA και θα καλούνται να συμφωνήσουν σε αυτό και οι Βρετανοί, την απελευθέρωση των Βάσκων και θα καλούνται να συμφωνήσουν και οι Ισπανοί το μόνο που θα κατάφερνε είναι να αυτοδιαλυθεί κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Αντιπαρέρχομαι  εννοείται το “εφιαλτικό σενάριο” να κληθούν να συμφωνήσουν οι  Έλληνες, στα πλαίσια του υποθετικού αυτού κινήματος, αν έχουμε ή όχι πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα.   

Αυτές τις σκέψεις, μαζί με πολλές άλλες όχι τόσο καταθλιπτικές, πήρα μαζί μου φεύγοντας από την 43η Ευρωπαϊκή μπριγάδα “José Martí”.  Και παρότι έχω ζήσει 6 μήνες μέχρι τώρα στο νησί , με κάθε ευκαιρία επαφής και συζήτησης με ανθρώπους που μοιραστήκαμε την μοναδική  αυτή εμπειρία, τα ίδια ερωτήματα  επιστρέφουν πάντα με διαφορετική   μορφή.

 Τι είναι τελικά η Κούβα και η επανάστασή της;

Τι είναι  αυτό το νησί , αυτό το θαύμα του πλανήτη, που εξακολουθεί να γοητεύει δεκαετίες τώρα, για διάφορους λόγους  τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους, ιδιαίτερα τους επαναστάτες;

Είναι απλά «νεκροταφείο ελεφάντων» συνταξιούχων επαναστατών;

Είναι το παιδικό όνειρο κάθε ρομαντικού νεολαίου επαναστάτη;

Είναι το φετίχ των απανταχού ριζοσπαστών τουριστών της επανάστασης;

Και καταλήγω πάντα στην ίδια απάντηση. Η Κούβα είναι όλα, ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει. Όμως ταυτόχρονα  ήταν ( ακόμα και σε εποχές που άλλοι προσκυνούσαν τις περεστρόικες) και είναι  το  παγκόσμιο εργαστήρι επαναστατικών ιδεών , πράγμα που εύκολα διαπιστώνει κανείς αν έρθει σε ουσιαστική επαφή με τους Κουβανούς επαναστάτες καθώς και με τους επαναστάτες που συρρέουν διαρκώς από όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα με τους διεθνιστές στις λατινοαμερικάνικες και διεθνείς μπριγάδες.



 Από το 1972 που ο Φιντέλ εγκαινίασε τις εγκαταστάσεις του κάμπινγκ “Julio Antonio Mella” πάνω από 100.000 άνθρωποι έχουν περάσει από τον ιστορικό αυτό χώρο που είχαμε την τύχη να ζήσουμε για 3 εβδομάδες. Και η ροή συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμα.  Γιατί η Κούβα έχει μέλλον , η Επανάσταση έχει μέλλον και η Κούβα είναι ο φάρος της Επανάστασης.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα πιο διαβασμένα της βδομάδας

Ενδιαφέροντα ιστολόγια